Би бол мэдэхгүй зүлээсээ л айдаг. Танихгүй хүн, занг нь мэдэхгүй амьтан, юу байгаа л харагдахгүй харанхуй булан гээд л. Бас үхэлийг ч мэдэхгүй. Тэхдээ л үхлээс айдаггүй. Үхэл амар амгаланг авчирах юм шиг санагддаг юм. Буддын шашинд ялангуяа тиймэрхүү зүйл үхэлээс айх зүйлгүй гэж их гардаг. Үхэлтэй нүүр тулвал би айх юм байхгүй л гэж боддын. Харин ганц айх зүйл нь хүүгээ орхих. Хүүгээ орхиж явахгүйн тулд л үхэлтэй тааралдвал амь тэмцэн зугтах байх. Үхэхээс айснаасаа биш, хүүгээ үлдээхээс айсандаа. Би ээжээсээ хоцроод үлдсэн надаа хэцүү байдаг шиг хүүд маань ч хэцүү байна. Тэгээд би үхмээр санагдаад үхэх тухай байнга боддог гэж бодож байна уу. Огтхон ч үгүй. Надад ийм юм бодох зав байхгүй. Би зүгээр л айхгүй тухайгаа л ярьж байна. Зарим нэг хүн энэ яриаг тэнэг гажиг сонсохыг ч хүсэхгүй байгаа. Тэхээр үхэлээс айсандаа ярихыг ч хүсэхгүй зугтдаг уу.
Зүгээр л би бодсон зүйлсээ бичиж, ярьж хүмүүсттэй санал бодлоо хуваалцах дуртай.
No comments:
Post a Comment