Анхны цас өнөөдөр орлоо. Цасыг хараад догдлох. Гараад явмаар санагдах. Даанч ганцаараа. Уг нь ханиндаа романчиглах хүнтэй бол ёстой гоё байхгүй юу. Хөтлөлцөөд л баяр баясгалантай царайтай, инээмсэглэл тодруулаад л... Иймэрхүү догдлол мэдрэлгүй уджээ. Манай хүн яджийхад тийм биш юм. Яагаад хамт байх ёстой гэдгээ ч мэдхээ болилоо. Ямар ч байсан хүү минь аавтай бид хамт амьдардаг. Тэгээд л боллоо. Эсвэл 30 хүрэх гэж байна гээд догдлохоо больж хэвийн гунигтайгаар амьдрах ёстойн болуу. Миний хүсэж байгаа зүйл лав энэ бишээ. Нэгэн цагт хүнээс "Энэ миний хүссэн амьдрал биш байна" гэдэг үг сонсож байсан. Харин одоо өөрөө хэлхээр болчихоод байна. Түүнд ийм гунигтай байсан гэж огтхон ч анзаарч байгаагүй. Би өөрөө хэтэрхий жаргалтай байсан байна.
Цас орж догдолсон сэтгэл минь эргээд гуниг дагуулах юмуу.
No comments:
Post a Comment